Cairns en werk!!

Cairns & poging tot werk!!!

G day mate,

In mijn vorige bericht typte ik al dat de reis verder ging richting Cairns. Op 16 februari was ik dan daar, de ‘grootste’ stad van North Queensland genaamd Cairns. Ik kwam vanuit Townsville aan rond een uurtje of 4. Tijdens mijn reis had ik al veel positieve verhalen gehoord over Gilligans, een backpackers hostel dat op een hotel moest lijken. Het zou jullie niet verbazen dat ik daar mijn accommodatie geboekt heb. En ik moet eerlijk zeggen, alles is goed geregeld en het is schoon/mooi/druk/gezellig!!! De faciliteiten van een redelijk hotel, alleen deel je een kamer met 4, 6 of 8 personen…. Ligt er natuurlijk aan hoeveel je wilt betalen. Niels (daar reis ik nog steeds mee) en ik kozen voor de 8 persoonskamer. Zo leer je snel nieuwe mensen kennen en de kosten zijn minder.

Bij aankomst op deze zondagmiddag kon ik me gelijk inschrijven voor een pokertoernooi dat wekelijks plaatsvindt. De 1e prijs was een 150 dollar bartap en de 2e een 50 dollar bartap. Nu heb ik in Melbourne al wat gepokerd met de Nederlandse garde…. dit keer alléén de zaal in met +/- 75 spelers. Helaas, ik bleef steken op een 6e plek… geen bartap maar wel een hele gezellige avond die is afgesloten in de bar die bij het hostel hoort. De eerste drie dagen in Cairns bestonden uit fitnessen (jaja, een fitnesszaal in het hostel) de stad verkennen en relaxen. De tweede dag kwam ik ook Brent van Dorssen (met zijn vriendin en een ander stelletje genaamd Ernst & Mar) tegen. Brent is ook een tennisspeler, dat klikt altijd wel. Erg toevallig natuurlijk en ook met hen wat tijd doorgebracht. Waar zijn jullie geweest, wat was de moeite waard hier in Aussie, fijn hé die regen hier… allemaal standaard backpackers verhalen die de revue passeerde.

Op woensdag(20 feb.) belde ik voor een baantje richting Cardwell. De vrouw zou de volgende week op woensdag, donderdag en vrijdag een baantje voor Niels en mij hebben. Het zou iets in de fruitplukkerij zijn, het proberen waard dachten we.(ik kom hier later nog op terug)

Op donderdag(21 feb.) zijn we de natuur rond Cairns eens gaan verkennen met Martijn & Pascal, twee Nederlandse jongens die we al eerder ontmoet hadden in de lagoon. Het was een mooie dag en hebben wat mooie dingen kunnen bezichtigen. Vooral de rivieren & beekjes waren rijk gevuld door de hevige regenval van de afgelopen tijd. In het kort: Mooie natuur en lekker benauwd in deze regenwouden… Dat is eens wat anders dan Sonsbeek park(of niet Arnhemse boys?). Op deze donderdagavond zijn we gaan uiteten met twee Ierse dames genaamd Majelle en Ann. 30 en 42 jaar oud, de stoute schoenen aangetrokken en de oostkust van Australië gaan afreizen.
Deze twee dames hebben we op Fraser Island ontmoet, en hebben 3 dagen lang niets anders dan gelachen. Deze twee dronken bier als ontbijt, dan krijg je een beetje een beeld.
We werden getrakteerd op een heerlijk maal in een prijzig restaurant. Tja, wij hebben geen geld om te trakteren…… Het was een leuke avond en Niels & Ik hebben de avond goed weten af te sluiten door nog de nodige drankjes te nuttigen in een bar genaamd ‘The Woolshed’.

Op vrijdag(22 feb.) was het wel mooi geweest met relaxen en Cairns verkennen…. dat was inmiddels wel gebeurt. We zijn op zoek gegaan naar een mooie cruise op The Great Barrier Reef. We vonden uiteindelijk een geschikte, snorkelen en (optioneel) duiken voor de prijs van 124 dollar. Aangezien ik geen duikerscertificaat heb werd het voor mij een proefduik. Ik wilde ook graag een proefduik maken, vanuit daar kon ik beoordelen of ik het leuk vond mijn PADI te halen. De toer was geboekt en ging een dag later (zaterdag) al van start.

Op deze zaterdag (23 feb.) ging het wekkertje weer vroeg, 7.30u moesten we ons melden op de boot. We werden voorgesteld aan de crew en al dat soort standaard dingen als je een cruise maakt. Na +/- 1,5 uur waren we op onze eerste stoplocatie, de naam heb ik niet onthouden… excuses!! Na de nodige instructies was het voor mij dan zover, mijn eerste duik en wel op The Great Barrier Reef. Het begin ging allemaal prima, en natuurlijk was het een beetje spannend allemaal. We zakte meter voor meter en toen voelde ik het eigenlijk al fout gaan, ik klaarde(dat is zeg maar je oren herstellen) veel meer dan de rest maar kreeg alsnog heel veel last van mijn oren. En de eigenwijze Rick ging gewoon lekker door, wilde dit prachtig stukje natuur natuurlijk niet missen. Heb vele mooie dingen gezien en op de foto gezet… (zie foto’s). Na 25 minuten moesten we weer naar boven en daar kwam het dan…. veel druk en pijn aan mijn oren. Daarna maar even rustig op het dek gezeten. We werden getrakteerd op een heerlijke lunch en een ‘snorkel uurtje’ op een andere plek op The Reef. Ben ook hier gewoon het water in gegaan, je bent tenslotte maar 1 keer hier dacht ik. Na het snorkelavontuur terug richting Cairns waar we rond 16.30u weer aan wal stonden. De oorpijn heeft eigenlijk wel een beetje mijn dag verziekt, was bang weer oorontsteking(zie begin van mijn trip) te krijgen. Het heeft wel hele mooie foto’s en een geweldige ervaring opgeleverd. Gelukkig, tot op heden (27 feb.) is er niets aan de hand met mijn oren. De pijn is langzaam maar zeker weggezakt.

Op de bovenstaande trip zijn we nog een Nederlandse jongen tegengekomen genaamd Cees. Cees stelde voor om na onze trip een biertje te pakken in P.J. O’Brien, een Ierse pub in Cairns. Niels en ik waren daar wel voor in en ná dat éne biertje, werden het er al snel meer en meer. Het werd uiteindelijk berengezellig, totdat onze Cees erachter kwam dat zijn portemonnee verdwenen was, alles erin op zijn paspoort na. Nu is dat over het algemeen al een nachtmerrie voor iedere reiziger. Voor Cees was deze echter nog veel en veel groter, hij vloog de volgende dag al richting Thailand. Snel werden alle passen geblokkeerd, zijn rekeningen waren veilig. Nu had Cees alleen geen enkele mogelijkheid om aan geld te komen. Uiteindelijk heb ik voorgesteld om 400 euro te lenen…. deze heeft zijn moeder naar mijn rekening overgemaakt en zo kon Cees alsnog zijn reis voortzetten. Misschien tref ik hem nog eens in Amsterdam.

Op zondag 24 feb. was het katertje te voelen. De dag kwam wat moeilijk op gang maar na een 45 minuten fitness was de alcohol toch wel zo goed als verdwenen. De dag rustig doorgebracht, het weer was goed dus een duik genomen wat gelezen etc. Op zondagavond is er altijd een ‘wet T-shirt’ competitie in het hostel. Ik zou deze gaan bewonderen met Brent, Niels en Ernst. Het bewonderen van de ‘wet T-shirts’ moest helaas achter blijven, we hebben niets gezien en zijn gewoon lekker aan de zuip gegaan. Uiteindelijk weer aangekomen in de Woolshed en rond 5uur s’nachts waren de oogjes gesloten. Een mooi avondje was weer voorbij en Cairns zou de volgende dag gedag gezegd worden.

Op maandag 25 feb. kreeg ik in de morgen een telefoontje vanuit Cardwell. De vrouw had werk voor ons, het startte al op Dinsdag ipv van Woensdag. Niels en ik konden ons er wel in vinden en hebben op deze maandagmorgen Cairns verlaten om richting Cardwell te rijden. Aangekomen in Cardwell kregen we te horen dat het werk op een bananenfarm plaatsvond. Dit beloofde al niet veel goeds, heb al van vele gehoord dat het hard werken is. Maargoed, eerst zelf maar eens achter komen.

Dinsdag 26 feb. de op één na (lichamelijk) zwaarste werkdag van mijn leven ging van start. Ik kwam aan in deze farm en het was alles behalve wat ik ervan verwacht had. Je weet dat het hard werken is op een boerderij maar dacht dat zoiets gepaard ging met gezelligheid, niet meer denken dus!!!!! Wat een ellende, mocht lekker bananen van de stammen afsnijden. Dat lijkt niet zo erg en zwaar maar na 4 uur snijden/zagen kan je geen banaan meer zien. En de spierpijn is niet te harde. De lopende band word op zijn tijd nog een tandje harder gezet. Eerlijk waar, je werkt je helemaal de t*ring. Eenmaal terug in het hostel kreeg ik ook nog eens te horen wat het werken nou opbracht, de verdiensten!!!( Die waren beduidend minder dan telefonisch vertelt) Dat was helemaal schandalig en ik ga het niet eens op mijn site zetten… Voor de tennistrainers onder ons, wees blij met je werk en iedere bal die je aanspeelt brengt hetzelfde op als 1000 bananen van de stam afsnijden.

We hadden het werk nou eenmaal toegezegd voor deze 4 dagen, die zullen we dan maar volmaken zeiden Niels en ik tegen elkaar.

Woensdag 27 Feb. de (lichamelijk) zwaarste werkdag van mijn leven ging van start. Na een dagje in de schuur bananen te hebben gezaagd/gesneden mochten we nu het land op. Dit zou vast beter bevallen dacht ik, nee ook dit had ik niet moeten denken!!!! We mochten de bananen gaan ‘plukken’. Dit houd in: Eén iemand hakt de bananen(in stammen) van de boom en dat ander moet ze opvangen op zijn rug/schouder. Ik gok dat zo een hele stam een kilootje of 40 a 50 weegt. Je mag door de modder tussen de slangen en weet ik veel wat voor een ongein de bananen op een kar donderen. Nu zijn mijn schouder en rug al niet de sterkste delen van mijn lichaam met dank aan mijn tennisactiviteiten. Nou, na 45 minuten ging ik bijna dwars door de modder van de pijn daar, tot de pauze en dan is het klaar zei ik tegen mezelf. En ja hoor, vlak voor de pauze struikel ik schaaf ik met mijn voet langs één of andere boomstam(je werkt door de vele modder op blote voeten). Dag grote teennagel, ook dat nog. Ik werd naar de boerderij gebracht en met wat jodium en een pleister lukte het wel weer. Dacht het niet…..Rick: ‘When I go back I’ll get an infection, so that’s no option’
The farmer: ‘Yeah, it’s possible. I’ll put you back inside’
En toen was ik terug in de schuur. Ik mocht bananen sorteren, ook al zo’n gigantisch leuk karwei. Het schuurwerk was na 1 uurtje alweer voorbij en toen moest iedereen het bananenveld in. Aangezien ik niet kon mocht ik lekker binnen blijven en niets doen. Ik werd wel doorbetaalt, dat is het enige positieve aan deze bananenboerderij ervaring. Aan het eind van de dag heb ik dan ook vriendelijk bedankt en laten blijken dat ze mij hier niet meer terug zouden zien. Althans, op de werkvloer.

Donderdag 28 feb. ging Niels nog wel gewoon aan het werk en heb ik met een ‘mankepootje’ een beetje mijn huishoudelijke dingen in het hostel gedaan. De was doen, dit stukje schrijven.

Ondertussen ben ik in de outback aangekomen…. In mijn volgende bericht meer daarover!!

Jullie horen weer van me.

Gr. Rick

Ps: Wat leer je toch veel op zo’n reis hé!?